فیزیولوژی و فارماکولوژی
محمد صوفی آبادی؛ محمدحسین اسماعیلی؛ امیررضا مافی
دوره 27، شماره 2 ، خرداد و تیر 1399، ، صفحه 143-153
چکیده
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به ...
بیشتر
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به 5 گروه تقسیم شدند کنترل و شم و گروه های درمان شده با استرپتوزوسین و استرپتوزوسین به همراه سالین یا مرفین. برای ایجاد الزایمر استرپتوزوسین (3میلی گرم برکیلوگرم ، 10میکرولیتر در هر طرف ) به داخل بطن های مغز تزریق شد. مرفین(2 میلی گرم بر کیلوگرم ) یا سالین برای مدت 10 روز تزریق شد. تمام موش در ماز ابی آموزش داده شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق مرفین در دوز بالا (5 میلی گرم بر کیلوگرم) به موش های نرمال ، یادگیری را مختل وحافظه را بهبود می بخشد. تزریق استرپتوزوسین زمان و مسافت طی شده تا رسیدن به سکو را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. زمان و مسافت طی شده برای پیدا کردن سکو در گروه های استرپتوزوسین + مورفین کمتر از گروه استرپتوزوسین بود (0.05 ›P) برعکس، درصد زمان سپری شده و مسافت طی شده در ربع هدف در در تست پروب بیشتر از گروه استرپتوزوسین بود.نتیجه گیری: دوز بالای مرفین در موش های نرمال یادگیری را مختل کرد. دوز پایین مرفین یادگیری و حافظه موش های الزایمری را بهبود بخشید. نتایج نشان می دهد که درمان با دوز کم مرفین برای درمان اختلالات شناختی در بیماران الزایمری مفید است
محمدحسین اسماعیلی؛ محمد صوفی آبادی؛ هاشم حق دوست؛ آیدا لطفی؛ مهشید نجفی
دوره 22، شماره 5 ، آذر و دی 1394، ، صفحه 862-869
چکیده
زمینه و هدف: با وجود اینکه داروهای بنزودیازپینی خواص ضد اضطرابی و فراموشآوری دارند، ولی بعضی از بتا-کاربولینها به عنوان اگونیستهای معکوس گیرندههای بنزودیازپینی بر روی سیستم دوپامینرژیک اثر تحریکی دارند و باعث افزایش سطح دوپامین هیپوکامپ میشوند و از خود خواص اضطراب زایی و افزایش میزان یادگیری نشان میدهند. ...
بیشتر
زمینه و هدف: با وجود اینکه داروهای بنزودیازپینی خواص ضد اضطرابی و فراموشآوری دارند، ولی بعضی از بتا-کاربولینها به عنوان اگونیستهای معکوس گیرندههای بنزودیازپینی بر روی سیستم دوپامینرژیک اثر تحریکی دارند و باعث افزایش سطح دوپامین هیپوکامپ میشوند و از خود خواص اضطراب زایی و افزایش میزان یادگیری نشان میدهند. هدف این تحقیق بررسی اثرات نوروهارمان اگونیست معکوس گیرنده بنزودیازپینی بر ذخیرهی حافظه در مدل یادگیری احترازی غیر فعال بود.
موادّ و روشها: 40 سر موش نر ویستار به گروههای کنترل، الکل و نورهارمان تقسیم شدند. موشها در دستگاه احترازی غیر فعال، (50 هرتز، 1 میلی آمپر، برای3 ثانیه) آموزش داده شدند. بلافاصله بعد از آموزش الکل(حلال نورهارمان ) یا نورهارمان (5 دهم، 1و2 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی ) به موشها تزریق شد. 48 ساعت بعد، تست به خاطرآوری انجام شد. مدت زمانی که طول میکشید تا حیوان وارد محفظهی تاریک دستگاه شود، به عنوان معیار ذخیره حافظه اندازه گیری شد.
یافتهها: تزریق بعد از آموزش نورهارمان ذخیرهی حافظه در موش ها را به صورت وابسته به دوز بهبود بخشید. به طوریکه تاخیر زمانی قبل از ورود به ناحیهی تاریک و کل زمان حضور در ناحیهی روشن در گروه های دریافت کنندهی نورهارمان به صورت وابسته به دوز بیشتر از گروه کنترل بود. این زمانها در گروه نورهارمان 2میلی گرم بر کیلوگرم به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود( 001/0>P).
نتیجهگیری: با توجه به یافتهها، نوروهارمان در دوز کم به عنوان اگونیست معکوس گیرنده های بنزودیازپینی ازطریق تحریک گیرندههای گابا موجب افزایش ذخیرهی حافظه میشود. لذا ممکن است برای تقویت حافظه سودمند باشد
مریم خسروی؛ محمدحسین اسماعیلی؛ مهین مافی اسماعیلی
دوره 21، شماره 4 ، مهر و آبان 1393، ، صفحه 646-654
چکیده
زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیدهاند. ازاینرو، بررسی نقش عوامل دارویی که میتوانند مقاومت به انسولین نورونها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفتهاند. متفورمین، یکی از داروهاییاست که بهطورگستردهای، ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیدهاند. ازاینرو، بررسی نقش عوامل دارویی که میتوانند مقاومت به انسولین نورونها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفتهاند. متفورمین، یکی از داروهاییاست که بهطورگستردهای، برضد مقاومت انسولین محیطی استفادهمیشود. مطالعهی حاضر با هدف بررسی اثر درمانی متفورمین بر یادگیری و حافظهی موشهای الزایمری مدل استرپتوزوتوسین صورتگرفت.
مواد و روشها: 56 موشِ نر ویستار(200 تا250گرم)به7 گروه کنترل، شم، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به-همراه سالین و تحت تیمار با استرپتوزوتوسین بههمراه متفرمین (50و100و200میلیگرم بر کیلوگرم، ازطریق تزریق درون صفاقی) تقسیمشدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلیگرم بر کیلوگرم) بهدرون بطنهای جانبی تزریقشد. تمام موشها بهکمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه قرارگرفتند.
یافتهها: نتایج نشاندادکه تزریق متفرمین، یادگیری وحافظهی فضایی موشهای الزایمری را بهصورت وابسته به دوز بهبودمیبخشد. بهگونهای که موشهای تحت تیمار با متفرمین در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر، سکوی نجات را پیداکردند. متفرمین بهصورت وابسته به دوز زمان سپریشده و مسافت طیشده در ناحیهی هدف در تست، بهخاطرآوری اطلاعات را در موشهای الزایمری افزایش داد.
نتیجهگیری: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین، باعث کاهش میزان یادگیری و حافظه فضایی میشود و پیش درمانی با متفرمین، میتواند یادگیری و حافظه را افزایشدهد و برای درمان الزایمر مفید باشد
محمدحسین اسماعیلی؛ هاشم حق دوست یزدی؛ محمد صوفی آبادی؛ حسن اژدری زرمهری
دوره 17، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1389، ، صفحه 6-12
چکیده
زمینه و هدف: سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده ...
بیشتر
زمینه و هدف: سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده شد. ابتدا موش ها به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه های مورد مطالعه عبارت بودند از دو گروه کنترل نر و ماده و چهار گروه متشکل از رت های نر و ماده که منیزیم سولفات با دوز 150 یاMg/kg/ip 300 دریافت کردند. همه گروه ها به روش خوراکی (مرفین Mg/ml 0.4 به همراه ساکارز 3 درصد به مدت 21 روز) معتاد شدند. در هنگام آزمون به حیوانات منیزیم یا سرم نمکی تزریق شد و پس از نیم ساعت هم نالوکسان تزریق گردید. سپس علایم سندرم ترک مورد مشاهده و ثبت قرار گرفت. نتایج حاصله از گروه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آنالیز واریانس و آزمون های تعقیبی مقایسه گردید وP
محمدحسین اسماعیلی؛ عباس علی وفایی
دوره 14، شماره 3 ، مهر و آبان 1386، ، صفحه 147-153
چکیده
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه ...
بیشتر
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه فضایی در موش صحرایی می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بوده و طی آن 18 سر موش صحرایی ماده حامله در سه گروه کنترل و سالین و مرفین مورد استفاده قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکردند و گروه های سالین و مرفین دوبار در روز بین روزهای 11 تا 18 حاملگی به ترتیب محلول سالین (0.5 میلی لیتر به صورت زیر جلدی) و مرفین (سه روز اول 5 و روزهای بعد 10 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم زیر جلدی) دریافت کردند. سپس به دنبال زایمان موش های معتاد، 30 سر (3 گروه 10 تایی) از بچه موش های متولد شده 90 روزه با استفاده از ماز هشت پر شعاعی تحت آموزش قرار گرفتند و میزان به خاطرآوری حافظه نهایی آن ها 48 ساعت و یک هفته بعد از آموش مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: تزریق مرفین در دوران حاملگی باعث اختلال شدید در به خاطرآوری حافظه فضایی فرزندان شد به طوری که تعداد پاسخ های صحیح در این گروه در روزهای یادآوری آزمون 48 ساعت و یک هفته بعد) به طور معنی داری بسیار کمتر از دو گروه دیگر بود.
نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی به خاطرآوری حافظه فضایی را محتل می کند.